τα χέρια άρχισαν να πονάνε… τα πόδια κρεμασμένα για ώρες….
Μέχρι και ο Theodore έδωσε το πηδάλιο στον Niko γιατί τον καλούσε η μαμά φύση… και εκείνος με υπερηφάνεια για την εμπιστοσύνη που του έδειξε φούσκωσε ωσάν τον καπετάν μηχαλιό από τους φουρτουνάκιδες…
Το οποίο φούσκωμα κράτησε…..όσο ένα κατούρημα… Εδώ είναι η σκηνή που έχει βγεί ο Theodore και αθυροστομεί για το πώς το πάει και ότι πρέπει να ορτσάρει… πράγμα που του ψέλλισα όταν έλειπε ο Theodore… Δείτε την απόγνωση στο βλέμμα του…καθώς νόμιζε ότι πάει καλά…. απλά στραβός είναι ο γιαλός…
Κάπως έτσι μας έπιασε το βράδυ…
το οποίοι κάποιοι το πάλευαν…
καποιοι άλλοι όχι...
Είχε βραδιάσει αρκετά… προσπαθούσαμε με κάθε μέσο να φτάσουμε… ο αέρας είχε τελειώσει… το φαγητό είχε τελειώσει … το ρεύμα είχε τελειώσει… οι μπαταρίες νεκρές… Σιγή δεν ακουγόταν τίποτα… η μάλλον σχεδόν τιποτα…
ναι ήταν ο Nikos που μέσα στη σιγή στο σκοτάδι και στην προσπάθεια... ροχάλιζε...
Έτσι.. με την ηχητική στέρεο και τη live performance από τον Niko φτάσαμε επιτέλους ξημερώματα στη Λήμνο…
Τραγικό είμαστε
"το σκάφος που μόλις τερμάτισε είναι το Όστρια αριθμός σκάφους 75"
Ο Theodore εμφανώς καταβεβλημένος αποφασίζει να ψάξει να νοικιάσει δωμάτιο να κοιμηθεί σαν άνθρωπος μιας και σήμερα πια (22/8/2007) έχουμε ρεπό.
Έτσι και έγινε.... Καλως ήρθαμε Μύρινα...Τα αποτελέσματά μας μετά απο 17 ώρες και κάτι συνεχούς αγώνα ήταν 5οι στην κατηγορία μας ORC1 και 11οι στη γενική κατηγορία ORC
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου